Na Iguazú hebben we nog meer parken in het noorden van Argentinië bezocht. Een combinatie van het zien van veel nieuwe vogelsoorten en ontspannen kamperen en absoluut niets daartussenin. Zonder internet is het verbazingwekkend hoe je soms gewoon in een stoel kunt zitten en absoluut niets kunt doen. Kijkend naar het regenwoud, met elkaar praten, een boek lezen. Na 5 uur realiseer je je dat je alleen een paar pagina's hebt gelezen. Alle parken en campings waren gratis, en de meeste rangers waren erg aardig; ze lieten ons zelfs de hut van de vrijwilligers gebruiken om bijvoorbeeld een douche te nemen. Een ranger vertelde enthousiast veel verhalen over hoe ze één nacht illegale jagers oppakten. De volgende dag loopt hij naar ons toe om een tas vol 'uitrusting' te tonen en een wapen die ze net een uur eerder van een stroper in beslag hadden genomen.
De wereldreis vogellijst met alle verschillende vogelsoorten die we zagen groeide snel. Rob voegde zelfs zijn 2000e vogelsoorten toe aan zijn levenslijst in Argentinië: een Purple-crowned Plovercrest (niet de minste, zie foto!). We hebben genoten van onze laatste weken in Argentinië en zijn blij dat we terug zullen komen in dit land (we willen nog naar het noordwesten). Al zou het alleen al zijn voor de goedkope prijzen... We wilden onze tank een laatste keer opvullen aan de Argentijnse kant , voordat we de grens zouden oversteken naar Brazilië. We parkeerden naast de pomp, vroegen of ze brandstof hadden en het antwoord was "Si". Maar ze bleven daar gewoon staan, terwijl we wachtten en voor de duidelijkheid onze vraag herhaalden. Ja, ze hadden brandstof. Beleefd vroeg ik of ze onze tank konden vullen. Nope, ze konden dat niet doen, er was geen licht. Geen tekort aan brandstof deze keer, maar er was simpelweg geen elektriciteit ^^.
21 maart verlieten we ons hotel vroeg in de ochtend om de grens over te steken naar Brazilië. Dit ging veeeel gemakkelijker dan Argentinië in te komen (weet je deze blog nog?). Alleen de Tijdelijke Importvergunning voor de auto duurde 1,5 uur. Daarna haalden we Braziliaanse Reais bij de bank, regelden we een nieuwe SIM-kaart voor onze telefoons en deden we boodschappen. Een nieuw land is altijd een beetje eng, en Brazilië staat bekend als één van de gevaarlijkere landen in Zuid-Amerika. Veel kilometers en vele snelheidscamera's later (ze houden hier van camera's...) stopten we bij een benzinestation om op te vullen. Een oude man zei hallo en begon onze tank te vullen. Hij gaf een signaal aan iemand en plotseling kwamen vier mannen uit het niets naar onze auto. Eén stond bij het raam van de bestuurder, een andere aan de passagierszijde, een derde aan de achterkant en nog één aan de voorkant van de auto. We konden geen kant op. Toen grepen ze iets vanaf hun zij en vervolgens begonnen ze rond de auto te bewegen, waarbij hun armen krachtig bewogen. Ik moet zeggen dat onze autoramen nog nooit zo schoon zijn geweest. Wat een warm welkom in Brazilië :)
Het warme welkom eindigde snel toen we onze eerste echte stop in Brazilië maakten: Urupema. Urupema is de koudste plaats in Brazilië. En koud was het! We moesten weer onze thermokleding en handschoenen vinden, en we konden sinds lange tijd weer in onze auto slapen. In de bossen hier groeien veel Araucaria-bomen. Normaal gesproken zijn wij geen grote fans van dit soort bomen in tuinen in Nederland, maar hier was het landschap prachtig, met veel Araucaria-bomen die op alle heuvels stonden.
Nog meer haltes later kwamen we aan op het eiland Superagui. Een eiland waar een heel speciaal soort aap leeft: de Black-faced Lion Tamarin. Helaas hebben we deze soort niet gezien, zelfs na 6 dagen zoeken niet, de meeste dagen met een gids. Muggen waren echter wel in grote aantallen aanwezig. Gelukkig heeft Brazilië nog veel meer primaten voor ons in petto, naast alle prachtige landschappen, vogels en andere zoogdieren. De volgende plaats hadden we meer geluk, omdat we de Black Lion Tamarin / Golden-Rumped Lion Tamarin (het neefje van de andere Lion Tamarin die we op het eiland misten) wel na 4 uur zoeken vonden! We konden ze urenlang observeren, zelfs de kleine nieuwsgierige jonge tweeling! :)
En we waren nog niet klaar met primaten! De volgende plaats was Fazenda Bacury, een boerderij in de staat Sao Paulo waar een groot deel Atlantisch regenwoud nog intact is gelaten. Hier konden we 5 apensoorten vinden, waarvan 4 voor ons nieuw zouden zijn! Deze plaats is de thuisbasis van de Southern Muriqui, een zeer speciale (Woolly) Spider Monkey. Ze worden Spider Monkeys genoemd vanwege hun verhoudingsgewijs lange ledematen, en Southern Muriqui is ook nog de grootste primaat in Zuid-Amerika. Makkelijk te vinden zou je zeggen; Maar zelfs met 25+ uur zoeken, wandelen in het bos, zagen we slechts 1 nieuwe soort gedurende ongeveer 2 minuten (maar wel de Muriqui!)! Niet de beste score, maar het was erg leuk om wat luxe te hebben zoals een huis, een douche (ja, dat is luxe voor ons) en een heel bos voor onszelf. We zijn zelfs uitgenodigd voor een heerlijke BBQ voor vrienden en familie van de ranger op de Fazenda. Ze vonden het allemaal hilarisch om een paar buitenlanders over de vloer te hebben en elk soort eten dat ze aanboden werd vertaald via Google Translate, waarna iedereen luid moest lachen.
Dat is waarschijnlijk een goede indicatie van onze tijd tot nu toe in Brazilië. We zijn veel op zoek naar zeldzame apen, praten met gidsen en hoteleigenaren via Google Translate (omdat niemand Engels spreekt) en ondanks de taalbarrière zijn er nog steeds vriendelijke mensen om een maaltijd mee te delen of te genieten van de Braziliaanse natuur.
Comments