Terwijl we in de rij stonden, waren we een beetje nerveus en keken er niet bepaald naar uit. Verrassend genoeg stonden zelfs de ervaren avonturiers, de 'oudjes', voor ons in de rij. We konden ons niet verstoppen in onze kamer, want dan zouden ze het merken. Onder de stralende zon en omringd met adembenemende landschappen kwam ons moment dichterbij. Precies toen de spanning zijn hoogtepunt bereikte, verscheen er iemand, gewapend met een shot wodka voor wat extra opwinding. En toen, met bonzende harten, waagden we letterlijk de sprong in de ijzige diepten van de Zuidelijke Oceaan. De Polar duik was een zeer koude ervaring en een eenmalige belevenis ;)
Antarctica staat bekend om zijn extreme weersomstandigheden. Onze tassen zaten vol met al onze kleding om extra laagjes te kunnen dragen wanneer nodig. Verrassend genoeg hadden we tijdens onze wereldreis slechts twee keer onze regenbroeken nodig, waardoor de rest van de tijd ze onaangeroerd in onze auto lagen. Helaas had de broek van Rob zijn waterdichte charme verloren en ontbrak zijn maat in de Polar Boutique (en het geld 125USD voor een regenbroek??). Gelukkig kwam de donatiebox van vorige reizigers ons te hulp. Rob slaagde erin om op tijd een waterdicht paar te lenen, een cruciale noodzaak gezien het onvoorspelbare Antarctische weer. Om van het schip naar de kust te gaan, moesten we via Zodiacs. Afhankelijk van het weer kon de reis zowel hobbelig als erg nat zijn. En dan was zo'n waterdichte broek wel erg fijn!
Maar het geluk was aan onze zijde; de weersomstandigheden waren niet zo extreem. Of we hadden extreem veel geluk ;). Tussen Zuid-Georgië en Antarctica was een zware storm met extreme winden en golven van meer dan 10 meter. Het was onduidelijk of we Antarctica zouden bereiken of dat we nog 5 dagen extra in Zuid-Georgië zouden moeten blijven tot de storm voorbij was en we helemaal niet naar Antarctica zouden gaan. Gelukkig slaagde de kapitein erin om een opening te vinden, waardoor we naar Antarctica konden gaan en een andere naderende storm konden vermijden. Ondanks één dag sneeuwstorm op Zuid-Georgië en een paar keer dat het te winderig was om aan land te gaan via de Zodiacs, was het merendeel van onze tijd badend in zonlicht, met prachtige landschappen en geweldige zonsondergangen.
Het belangrijkste doel van ons bezoek aan deze afgelegen plaatsen is natuurlijk de wilde dieren. Het aantal pinguïns in kolonies was enorm; de grootste Koningspinguïnkolonie op Zuid-Georgië heeft 500.000 pinguïns. Het zien van zoveel pinguïns samen op een strand was een adembenemend gezicht dat al onze zintuigen prikkelden: hun geluiden, de geur in de lucht en de zachtheid van hun vacht. In Grytviken, de hoofdstad en enige 'stad' in Zuid-Georgië, was een museum waar we de ongelooflijke zachtheid van de vacht van een Koningspinguïn en een Fur Seal konden voelen. We waren onder de indruk van hoe deze vogels en zoogdieren konden overleven in zulke barre omstandigheden. Op de Falklandeilanden bezochten we een kolonie van Black-browed Albatrossen. Het was fascinerend om te zien hoe ze hun snavels gebruikten in een snavelgevecht om de band tussen partners te behouden.
Voor veel gasten zijn de zeedagen de dagen om te ontspannen. Ze blijven binnen, lezen een boek, nemen deel aan een lezing, slapen wat of gaan naar de sauna. Voor ons waren dit de dagen om op het dek te zijn wanneer we konden, op zoek naar pelagische vogels, dolfijnen en walvissen. Ons schip had verschillende dekken waarop we konden staan. Er was altijd een plek om te staan met wat beschutting. We zagen er zo naar uit dat we de eerste ochtend wakker werden om 5.00 uur om de eerste vogels te zien. Deze vogels bleven grappig genoeg de hele dag, en elke dag om 5.00 uur wakker worden was wat te veel voor de volgende dagen. Maar we genoten er enorm van - op zoek naar nieuwe vogels, de kleine stormvogeltjes die op de golven tikten, en het zien van de grootste vogel ter wereld: de Wandering Albatros die naast het schip vloog. Het was ongelooflijk!
Tussen Zuid-Georgië en Antarctica hadden de kapitein en de expeditieleider een verrassing: we konden de grootste ijsberg op aarde zien, IJsberg A23a. Van een afstand konden we de gloed van de ijsberg zien, en naarmate we dichterbij kwamen, werd hij steeds groter. We waren zo dichtbij dat we het bijna konden aanraken; de kapitein stopte slechts op 80 meter afstand. Het was onbeschrijflijk prachtig. Het ijs vertoonde prachtige tinten blauw, met bogen en grotten, en vogels vlogen eromheen. Één van de gidsen had een drone en maakte een video van dit ongelooflijke moment. Toen we verder vaarden, duurde het uren voordat de ijsberg en zijn gloed uit het zicht verdwenen. Terwijl we op het dek stonden en om ons heen keken, zagen we in de verte een spuit. Het duurde even tot we de spuit weer zagen. Het was een enorme spuit. We wachtten opnieuw en toen zagen we een grote walvis naar de oppervlakte gaan met slechts een zeer kleine rugvin. Rob dacht meteen: Blauwe Vinvis! En natuurlijk had hij gelijk, want hij kent zijn soorten :). Het was het grootste zoogdier op aarde: de Blauwe Vinvis!
Terwijl we ons verwonderden over het geweldige wildlife in deze adembenemende landschappen, beseften we: dit is hun wilde leven, waar de natuur gedijt zonder mensen in de buurt. Maar tijdens onze reis konden we de impact die wij mensen hebben gehad niet negeren. In de walvisvaarttijd in Zuid-Georgië, van het begin van de 20e eeuw tot het midden van de 20e eeuw, werden 175.250 walvissen gedood. Ze jaagden op soorten zoals de Antarctische Blauwe Vinvis, Vinvissen en Sei walvissen, allemaal voor hun waardevolle olie die werd gebruikt in lampen, zeep, margarine en industriële toepassingen (bijvoorbeeld transmissieolie voor sommige auto's tot 1972). De walvisvaartindustrie piekte in het begin tot het midden van de jaren 1900 en veroorzaakte sterke afname van walvispopulaties in de regio. Vandaag de dag zie je nog steeds sporen van die walvisvaartperiode op Zuid-Georgië, omdat de walvispopulaties maar langzaam herstellen. Maar nu ontstaan er nieuwe uitdagingen, zoals ziektes (vogelgriep) die het wildlife beïnvloeden. We zagen helaas veel dode zeehonden door de vogelgriep. En we konden de opwarming van de aarde in Antarctica duidelijk merken! Ondanks het herhaaldelijk aanbrengen van zonnebrandcrème met factor 50, verbrandden we toch. Gletsjers smelten, veel ijsbergen dobberen in de oceaan, en onze gidsen vertelden ons dat de ijsbergen vaker en veel verder naar het noorden opdoken dan normaal. Ondanks dit alles waren we onder de indruk van de schoonheid van deze plaatsen en zagen we hoe belangrijk het is om deze plekken te koesteren en te beschermen.
Na onze laatste excursie in Antarctica was het tijd om afscheid te nemen van dit indrukwekkende continent. Tijdens het diner merkten andere passagiers bultruggen op in het water. We aten snel onze maaltijd op en gingen naar het bovendek om te genieten van het laatste Antarctische uitzicht. Er waren veel bultruggen in de buurt, en het landschap was adembenemend. Plotseling merkte iemand aan Rob op dat ze iets anders zag, maar het niet kon identificeren zonder verrekijker. Aangezien iedereen op het schip wist dat Rob altijd op het dek was, vroeg ze de juiste persoon. Toen hij keek, ontdekte hij een groep ORKA's. Onmiddellijk stuurde hij iemand naar de brug om de kapitein te vragen te vertragen. Gelukkig was er een gids op de brug, en hij slaagde erin de kapitein ervan te overtuigen het schip te draaien. In slechts enkele minuten stonden 200 mensen op het dek, onder de indruk van deze ongelooflijke wezens. We hadden niet om een beter einde van een fantastische reis kunnen vragen!
