We eindigden onze laatste blog met een groot vraagteken over de gezondheid van Forrest. Nadat we een volle week in Bucaramanga hadden doorgebracht – we raden deze stad niet aan – kon de monteur het probleem oplossen. Het bleek hetzelfde probleem te zijn als de twee andere monteurs zeiden, maar zij plaatsten een pomp van mindere kwaliteit. Onze krachtige Toyota 4Runner had een originele Toyota brandstofpomp nodig om te functioneren. En nu rijdt hij als nooit tevoren. We hadden het geluk dat dit de eerste keer was dat zoiets gebeurde tijdens onze wereldreis. En hopelijk ook de laatste keer ;)Ik (Romy) wilde heel graag paragliden boven een vallei in Zuid-Amerika. Colombia leek daarvoor het beste land. Wat een geweldige ervaring was dat! Samen vliegen met Black Vultures in de lucht was geweldig. Nu weten we hoe het voelt om thermische kolommen in de lucht te gebruiken. Als we roofvogels zien wachten op de juiste weersomstandigheden voordat ze de lucht in vliegen, begrijpen we dat nu volkomen. Het was echt spectaculair!
We vinden het altijd leuk om naar vogels en zoogdieren te zoeken, maar we willen ook de lokale cultuur en eetgewoonten ervaren. Ja, we ontmoeten veel locals en ze laten ons veel verschillende soorten fruit en voedsel proberen. Herinner je je de Cuy/Cavia in Peru nog?!, Lokaler wordt het niet. Maar we wilden ook meer leren over de cacao- en koffieboerderijen, want we houden van koffie en chocolade! De privé-cacaotour was geweldig. De eigenaren waren super vriendelijk en gepassioneerd over hun boerderij. We konden veel vragen stellen en hebben er erg van genoten. De koffietour was naar onze mening te toeristisch. Toen we aankwamen - als echte Nederlanders veel te vroeg - hebben we geprobeerd koffie te bestellen, maar dat lukte niet omdat de kantine nog niet open was. En niemand (van de tien aanwezige medewerkers) kon of wilde koffie voor ons zetten. Hoe ironisch, overal in Colombia boden ze ons koffie aan, ongeacht tijd of plaats. In de 4 maanden dat we in Colombia zijn hebben we onze beste kop koffie van onze reis gehad, maar ook onze slechtste. In Colombia gebruiken ze veel panela. Het is eigenlijk ongeraffineerde rietsuiker in blokjes of grote blokken, om naar eigen smaak te snijden. Colombianen drinken veel agua panela (heet water met panela). Soms krijg je koffie, dat is eigenlijk agua panela met misschien een paar korrels oploskoffie. Zelfs Rob, die wel van een beetje zoetigheid in zijn koffie houdt, vond dit de slechtste koffie ooit. Dus als je ooit naar Colombia gaat, vraag dan zeker om een zwarte koffie zonder agua panela ;)
Op de terugweg naar Ecuador stopten we in Cali om vrienden van Rob te ontmoeten. Hij ontmoette ze op de Galapagos Eilanden tijdens zijn stage daar in 2015. Wat een lieve mensen! Ze waren erg gastvrij en we hebben een geweldige avond gehad. We spraken over de dingen die we bijzonder vonden in Zuid-Amerika. Het was erg leuk dat ze een heel ander licht konden werpen op sommige dingen die we opmerkten, wat meer inzicht gaf in de cultuur en mensen die we hadden ontmoet. We hebben echt genoten van onze tijd samen.Het leefgebied van de Pacifische kuststreek van Colombia en Ecuador heet Chocó. De Chocó is een zeer natte laaglandhabitat met veel endemische vogels. In Colombia hadden we nog veel dagen op ons visum, maar we wisten dat we eenmaal in Ecuador weer ‘slechts’ 48 dagen zouden hebben. In Ecuador krijg je een visum voor 90 dagen voor een jaar, voordat je een gratis nieuwe krijgt. Verlengen is mogelijk, maar dat is duur. Bovendien waren we blij dat we alleen ons visum in Colombia hoefden te verlengen, want dat kostte al veel tijd en moeite. Daarom wilden we proberen zoveel mogelijk soorten in Colombia te krijgen. We zagen veel van onze doelen, maar misten er toch een paar. Het grensgebied tussen Colombia en Ecuador is niet overal veilig, dus, zoals altijd, hebben we ons goed geïnformeerd. We vroegen lokale gidsen of ze de veiligheidssituatie op specifieke locaties kenden. Gelukkig deden we dat, want slechts 2 dagen voordat we naar een plek in Noord-Ecuador wilden, vertelde een gids ons dat andere vogelaars onder schot waren beroofd :( Dit zijn de momenten waarop we ons zo gezegend en beschermd voelen.
We veranderden onze plannen en gingen direct de bergen in om weer op zoek te gaan naar de Brilbeer. Eerst probeerden we het in Tambo (een plaats ten oosten van Quito). In dit gebied is een enorme berghelling waar mensen beren op hebben zien lopen. Onze nieuwe Nederlandse vrienden, die ook een jaar in Zuid-Amerika reizen, zagen een week voor ons een Brilbeer op diezelfde berghelling. Dus we waren vastbesloten om hem daar ook te vinden :) Om de beer te vinden, scanden we de helling met onze telescoop vanuit verschillende standpunten en hoeken. Maar zoals altijd vragen we ons af hoe groot de beer van zo ver zou lijken? Zouden we het kunnen zien met onze blote ogen of zou het een kleine zwarte vlek zijn en alleen zichtbaar met de telescoop? We hebben een middag en de hele volgende dag gezocht zonder enig geluk. Het was zwaar! We wilden dit zoogdier heel graag zien, omdat het onze eerste berensoort ooit zou zijn. We wilden Zuid-Amerika niet verlaten zonder. Je zou kunnen zeggen dat het een pure noodzaak (een bear necessity;) was. De volgende ochtend begonnen we opnieuw op een uitkijkpunt met al onze spullen klaar: warmtebeeldcamera, telescoop, verrekijker, camera en veel koffie om ons warm en scherp te houden ;) We gebruiken de warmtebeeldcamera om te zoeken naar hete witte plekken in het landschap. Een zoogdier zou bijvoorbeeld warmer zijn dan zijn koude omgeving en zou daarom witter zijn in de warmtebeeldcamera. Maar zoeken met de warmtebeeldcamera kan een uitdaging zijn als er veel stenen op de helling liggen. Rotsen warmen snel op, met een verschillende warmtecapaciteit afhankelijk van het soort steen, en daarom is het moeilijk om het verschil te zien tussen een warme of hete rots en een zoogdier. Het kan ook een uitdaging zijn als de zon vroeg opkomt en alles snel heet wordt, inclusief gras, bomen en wat niet. Dan is er soms geen verschil te zien, omdat alles witachtig wordt. Als we een wit lichtpuntje zien, dan gebruiken we onze verrekijker om te zien of het echt een dier is. Die ochtend was het wat bewolkt waardoor we extra tijd hadden om met de warmtekijkerbeeldcamera te zoeken. Ook herkenden we de rotsen op de helling van het zoeken de dag ervoor, dus hoefden we die rotsen niet nog een keer te controleren met onze verrekijker. Ik (Romy) zocht met de warmtebeeldcamera en ondertussen scande Rob met de telescoop een ander deel van de helling. Ik zag een witte vlek ver weg op de helling en dacht dat het waarschijnlijk weer een rots zou zijn. Maar toen ik er met mijn verrekijker naar keek, keek een Brilbeer op en ik zag zijn kop naar me staren. Ik schreeuwde "IK ZIE ER EEN, IK ZIE ER EEN!!!". Die momenten zijn de beste en de slechtste voor Rob; hij is heel blij dat ik iets heb gevonden, maar hij weet niet waar ik het heb gevonden op de enorme helling, want hij was een heel ander stuk aan het scannen en hij wil het absoluut niet missen. De beer kan in beweging zijn en zomaar uit het zicht het bos in lopen. Zo snel mogelijk pakte ik de telescoop en zette de Brilbeer erin en hij kon hem ook zien. We waren zo blij dat we het eindelijk gevonden hadden! Toen er meer mensen naar het uitkijkpunt kwamen, deelden we enthousiast onze overwinning en vroegen of ze een beer wilden zien. 'Jazeker', zeiden ze schouderophalend. Ze keken een seconde in onze telescoop, bedankten en gingen weg. Misschien was dat moment ‘unbearable’. We begrijpen die mensen niet; hoe kun je niet enthousiast zijn om een echte wilde beer te zien?! Maar we zijn blij dat wij echt kunnen genieten van het vinden van een geweldig zoogdier zoals deze Spectacled Bear. Het was echt spectaculair!
Comentários