Het is alweer een tijdje geleden dat ik (Rob) een blog heb geschreven, en het is niet dat ik niet bezig ben geweest. Naast onze hoofdactiviteiten zoals vogels kijken, vogels kijken, eten, zoogdieren kijken, meer vogels kijken en wat slapen is er nog veel meer te doen. Het selecteren van de vele foto's op de camera; nog een meer grondige selectie op de computer; alle bestandsnamen van de soort geven en natuurlijk de foto's bewerken en op de website plaatsen. Vervolgens wil ik de trip reports voor andere vogelaars en zoogdieren blijven schrijven, omdat je snel de belangrijke details en volgorde van gebeurtenissen vergeet als je zoveel plaatsen bezoekt. Ik schrijf ook artikelen voor het tijdschrift Neotropical Birding, en natuurlijk wil ik me voorbereiden op de volgende plaatsen die we gaan bezoeken en ervoor zorgen dat ik de laatste informatie krijg over de beste plekken voor de doelsoorten. Gelukkig heb ik een vrouw die al het koken regelt, zodat ik tijd heb om bovenstaande dingen te doen. Geen enkele reden om je te vervelen! Maar een blog schrijven is ook leuk, dus daar gaan we :)
Je herinnert je misschien nog van de blog van Romy dat we een Nederlandse fan van onze blog tegenkwamen in de buurt van Bogotá. Als dat nog niet gek genoeg was, luister dan naar het volgende verhaal. Terwijl we over de snelweg van Medellin naar het noordwesten reed, zei Romy plotseling dat ze een foto zag die erg leek op een foto die ik in Argentinië had gemaakt. Naast de snelweg stonden borden over natuurbehoud, en om die boodschap te benadrukken hadden ze afbeeldingen van dieren op de borden. Ik begon op te letten, en na een paar borden zagen we eindelijk weer een bord met diezelfde foto. We stopten en vergeleken het met mijn foto op de laptop, en inderdaad, het was mijn foto! Een foto van een Crab-eating Fox die ik in het noordoosten van Argentinië heb gemaakt, is via één van de stockbureaus verkocht en blijkbaar in Colombia gebruikt! Wat een toeval dat Romy de foto zag en herkende, en dat we een foto tegenkomen die ik tijdens deze reis in een ander land heb gemaakt! Vaak heb ik geen idee wat er met een foto gebeurt nadat deze is verkocht, maar bij deze foto weten we het tenminste. Ik heb op Google Maps gekeken, maar het lijkt erop dat de borden na juni 2022 zijn geplaatst. Misschien dat ze er bij de volgende Google Maps Streetview-update wel op staan ;)
De rit naar het noordwesten bracht ons naar Turbo. Daar namen we een boot richting het westen om bij een klein dorpje langs de rivier te komen. Hier stapten we uit om te zoeken naar een zeldzame endemische vogelsoort in de mangroven. Op dat moment waren we slechts 35 km verwijderd van Panama. We deelden de boot hier naartoe met veel vluchtelingen, die hun reis zo ver mogelijk over het water vervolgen om uiteindelijk de Darien Gap over te steken richting Panama. Het is echt nederig om te beseffen dat we het geld en de vrijheid hebben om voor een vogel op zo'n boot te gaan en er uiteindelijk voor kiezen om terug te gaan naar Nederland. Al deze mensen nemen enorme risico's en investeren al hun geld in de hoop op een betere toekomst. Het zet je eigen reis echt in perspectief...
Na deze ervaring zijn we helemaal naar het noorden gegaan richting en voorbij Necoclí. Leuk weetje: deze plek ligt noordelijker dan sommige plaatsen die we in 2019 in Costa Rica bezochten! (ja, controleer een wereldkaart, het is waar). Hier hebben we enkele verbazingwekkende endemische primaten waargenomen, zoals de Cotton-top Tamarin, één van de mooiste apen ter wereld! Dit punt was ook ons meest noordelijke punt tijdens onze reis door Zuid-Amerika. Toen we naar Chili vlogen waren er nog geen grenzen open en was Colombia nog een droom. Colombia was ook ons ‘keerpunt’ voordat we weer teruggingen naar Chili. Een echte mijlpaal voor ons, en bij het verlaten van dat meest noordelijke punt begonnen we dus aan onze terugreis. Je hebt gelijk; het is niet bepaald een rechte rit, aangezien het ons nog steeds ongeveer 7 maanden zal kosten om terug te keren naar Santiago.
We gaan hier in Colombia echt op topsnelheid en bezoeken zoveel geweldige plekken. Plekken waar ik thuis alleen maar van kon dromen, en waar ik fantaseerde over het zien van een speciaal soort vogel of zoogdier. Om al deze plaatsen daadwerkelijk te bezoeken en het perfect gaat, is geweldig. We voelen ons echt gezegend op onze reis! En “It’s all fun and games until it’s not”. Na weer een lange rit (we waren al 8 uur onderweg) waren we bijna op de bestemming. Maar het had de afgelopen dagen als een gek geregend en de weg werd superglad en we konden niet meer verder omhoog. Dit is pas de tweede keer dat we wensten dat we een 4x4 hadden, maar zelfs dat zou niet veel hebben geholpen, aangezien de lokale bevolking ook hun motors onderaan de heuvel lieten staan, omdat ze niet omhoog konden komen. Gelukkig vond Romy hulp en hielp een vriendelijke kerel Christian ons naar beneden door duidelijke instructies te geven terwijl ik de auto achteruit reed. Loslaten van de rem, weer remmen, een beetje slippen en dit proces herhalen duurde een uur om 400 meter achteruit te rijden. Blij dat we niet in een paar steile stukken langs de weg zijn gegleden, konden we hem parkeren bij een paar vrienden van Christian. Zoals gebruikelijk in Colombia wisselde hij zijn nummer uit voor het geval we hulp nodig hadden, en hier dit zeggen is geen formaliteit; ze menen het. Het bleek dat we het deze keer wel konden gebruiken. Na een dag stil te hebben gestaan, ging één van de banden plotseling lek. Ik heb de band verwisseld en Christian kende een reparatiewerkplaats die hem snel repareerde (kosten slechts € 3). Niet veel later kregen we een waarschuwingslampje van het elektrische systeem. Ik parkeerde hem om te kijken en daarna wilde de auto niet meer starten. Christian schoot weer te hulp en kwam met een monteur, verwisselde de accu en we reden naar de werkplaats. Er bleek een klein stukje op de alternator niet goed meer te functioneren. Omdat het in een kleine stad ligt, moest dit deel uit een grotere stad komen. De monteur betalen om de onderdelen te bestellen via bankoverschrijving in de grote stad, iemand anders om de onderdelen op te halen en nog een persoon om ze terug te brengen naar de stad waar we waren. Omdat we moesten overnachten, stopte de monteur zijn werk om ons naar het hotel te brengen.
Gelukkig is onze auto in goede staat en van een bekend merk, dus deze eerste keer in 1,5 jaar leverde ons niet meer dan 2 dagen vertraging op. Maar helaas lijkt het elektrische probleem nog steeds aan te houden. Als we lange afstanden van plaats naar plaats rijden, moeten we elke keer een nieuwe monteur zoeken, het probleem opnieuw uitleggen en vaak komen ze met dezelfde oplossing. Maar dit blijkt elke keer niet het daadwerkelijke probleem en dus de oplossing te zijn. Dus laten we hopen dat het snel weer wordt opgelost, zodat we onze ongelooflijke reis kunnen voortzetten. Geweldig om te zien hoeveel mensen bereid zijn om te helpen en het ook echt menen als ze zeggen: “bel me als je iets nodig hebt!” ook al ken je ze nog maar kort. De vriendelijkheid van Colombia; we komen hier zeker nog een keer terug!:), maar laten we eerst onze auto repareren!
