Voor sommige vogels moet je de exacte plaats weten om ze te kunnen zien. Daarom hadden we een vogelgids ingehuurd in een klein stadje Dourado. We kwamen om 20.00 uur aan en konden met Forrest in hun tuin overnachten. Ons hoofddoel was de Buff-fronted Owl. Een echt zeldzame soort, maar deze gids kende een plaats. Hij wilde in onze auto stappen, maar we hebben maar twee stoelen. Hij vroeg zijn vader om ons de eerste avond te rijden en de volgende dag konden we met een andere auto gaan. Daar gingen we, met vier personen in een degelijke 4x4. De weg was verschrikkelijk, veel kuilen, los zand en rotsen, maar we zaten achterin te genieten van de rit van ongeveer een uur. We zijn erin geslaagd om de uil te horen, maar het was te ver weg om de uil te zien. De volgende ochtend stonden we om 6 uur klaar om op zoek te gaan naar andere vogels. Een heel oud, klein, vies autootje was de ‘andere auto’. Rob moest de chauffeur zijn, want onze gids was zijn rijbewijs kwijt. Bij elke verkeersdrempel of kuil waren we bang dat de auto uit elkaar zou vallen, maar Rob wist de auto aan de praat te houden. Aan het eind van de dag wilden we nog een keer proberen de Buff-fronted Owl te zien. De vreselijke weg was er nog steeds, maar nu zaten we in deze auto (die bij de schroot thuis hoort). Eerst riep de uil alleen in de verte. Dus besloten we te wachten, alleen werd de lucht donker vanwege een tropische onweersbui. Er was niet veel tijd meer en de weg zou niet beter worden met regen. We wachtten in de auto om veilig te zijn voor het onweer en we besloten dat als het zou gaan regenen we weer terug zouden rijden. Toen zag Rob vanuit de auto de silhouet van een uil in een grote boom vliegen. We vonden de uil en Rob heeft een paar foto's kunnen maken voordat het losbarstte. We vroegen of de gids het eerste deel van de weg kon rijden, omdat hij de weg kende en zijn aanwijzingen misschien nog wel erger waren dan de weg zelf ;) En toen... Laten we zeggen dat we erachter kwamen waarom hij zijn rijbewijs verloren was toen hij het eerste deel van de weg reed. Maar hij was tenminste degene die de auto over elke steen en kuil schraapte, en niet wij. Terug in de stad vierden we dat we de uil vonden met één van de beste pizza's die we ooit in ons leven hebben gegeten: een pizza met hamburgers als topping.
Onze volgende bestemming was Serra da Canastra NP. The plek waar je moet zijn voor het zien van de bedreigde Reuzenmiereneter en de Brazilian Merganser. De Brazilian Merganser is een eendensoort die in heldere rivieren leeft. De eerste dag reden we over de weg langs de rivier om de vogels te zoeken. Rob zat zelfs bovenop Forrest om een betere kijkhoek te hebben en de beste kans om de vogel te spotten, maar geen geluk voor ons. De volgende dag reden we naar het bovenste deel van het Nationaal Park om op een plateau te komen. Deze weg maakte kans op de titel: meest verschrikkelijke weg ter wereld. We zagen zelfs een andere auto ons passeren met een wiel dat minstens 30 graden verkeerd op zijn as stond. Maar geen enkele weg kan ons tegenhouden als we onze zinnen zetten op het zien van onze doelen. Op het plateau slaagden we erin de Brazilian Merganser te zien bij de top van de waterval. Echt gaaf om te zien! Tijdens het rijden op het plateau waren we op zoek naar de Reuzenmiereneter. Het voelde als een Braziliaanse Safari. Er was een uitkijkpunt en vanaf daar zag Rob 3 Reuzenmiereneters niet ver van de weg. Rob reed zo snel mogelijk terug en parkeerde de auto langs de weg. Hij trok zijn laarzen aan en ging het veld in. Hij slaagde erin heel dicht bij de reuzenmiereneter te komen. Op een gegeven moment was de Giant Anteater te dichtbij voor zijn camera, dus besloot hij te gaan zitten en te genieten van dit geweldige beest. Opeens was er nog maar één meter tussen Rob en de andere Giant. Dus besloot Rob wat lawaai te maken, voor het geval de miereneter agressief of territoriaal zou zijn in plaats van nieuwsgierig. Gelukkig deed hij dat, want later lazen we dat Reuzenmiereneter mensen kan aanvallen met hun voorste grote klauwen als ze verrast worden. Wat een gave soort! En wat een geweldige ontmoeting!
Vanuit Serra da Canastra besloten we een hele dag te rijden naar onze volgende bestemming: 7 uur rijden. Zoals je inmiddels weet, zijn de wegen in Brazilië best goed ;). Voor de snelwegen is het wél waar. Vaak zijn er twee rijstroken om die echt trage vrachtwagens te passeren :). We kwamen steeds dichter bij onze bestemming en Romy reed. Achter ons reed een politieauto met zwaailichten. Er was meer dan genoeg ruimte om te passeren, maar ze bleven achter ons en uiteindelijk reden ze naast onze auto om ons aan de kant te zetten. We waren niet echt in de stemming voor een corrupte politieagent, maar we hadden geen andere optie dan stoppen. De twee agenten stonden naast onze auto en we speelden de ‘we spreken geen Portugees’-kaart, maar een politieagent sprak terug in het Engels. Hij vroeg ons waarom we een Chileense auto hadden en wat we in Brazilië deden. Rob zei dat we twee jaar op zoek waren naar vogels en zoogdieren en dat het kopen van een auto in Chili het gemakkelijkst is. De politieman geloofde ons niet: 'twee jaar alleen voor het zoeken van vogels en zoogdieren?' zei hij erg wantrouwend. En ja, ook wij kunnen dit vaak niet geloven :). Hij waarschuwde ons voor de criminaliteit in Brazilië en zei dat we klaar waren om te gaan. We reden twee meter weg en ze hielden ons weer tegen. Hij liep weer naar de auto, we deden het raam omlaag en hij zei: “Heel gevaarlijk!”
We kwamen aan op de plek die we op iOverlander vonden om te overnachten (de app met alle tips over plekken om te kamperen etc.). We konden daar niet blijven, maar we konden wel bij hun buren kamperen. Een steile rit de heuvel op en een hobbelige rit later, kwamen we aan op de top met een enorm huis erop. Aan de deur stonden twee jonge eigenaren die zelfs Engels spraken. We besloten drie nachten te blijven en wat tijd te nemen om te ontspannen in het huis en wat vogels te spotten in de tuin. Het voelde alsof we in een huis van nieuwe vrienden waren. De eerste nacht lieten ze ons een echt heerlijk dessert proberen en we hadden het over Braziliaans eten. Dus de tweede avond wilden we iets terug doen: we nodigden ze uit voor een Dutch Pancake Party. Ik had een enorme stapel pannenkoeken gebakken. En we hadden er allerlei toppings op: avocado, suiker, jam, chocolade, kaas etc. Als tegenprestatie maakten zij de derde avond een typisch Braziliaanse maaltijd voor ons: Moqueca. We hebben genoten van ons verblijf en het delen van verhalen en eten met elkaar.
