It’s a Wild Life! – Travel Blues

In de laatste blog schreven we over het zuidwestelijke deel van Argentinië en de oversteek naar de Atlantische kust waar we geweldige Rockhopper Pinguïns zagen! Hierna gingen we verder met ons oorspronkelijke plan om veel plaatsen langs de oostkust van Argentinië te bezoeken, helemaal tot aan Buenos Aires. We gingen van de ene naar de andere plek. We zagen versteende bomen en (té) gekke dieren zoals de Patagonean Maras, een dier dat eruitziet alsof iemand een enorm konijn met een kangoeroe en een hond heeft gemixt.

We zagen enorme zeeleeuwenkolonies en konden binnen een paar meter van hen komen. Romy vond drie zeldzame La Plata-dolfijnen (een soort rivierdolfijn) na 1,5 dag de rivier te hebben afgescand! We zagen ook enorme zeeolifanten en konden ze van dichtbij bewonderen! Ze waren echt heel grappig om te zien; ze zagen er in hun uitdrukkingen een beetje menselijk uit, nietwaar?

De afstanden langs de oostkust waren echter enorm (soms 250-350 km rijden per dag) en de doelsoorten vonden we snel. Het bleef hard waaien en de plaatsen waren niet al te mooi (het was dezelfde lage struikachtige vegetatie die we inmiddels al weken/maanden zagen). Dus elke dag besloten we door te gaan naar de volgende plaats. Begrijp ons niet verkeerd, het was prachtig, maar we kregen de 'travel blues'. Hoe vreemd dit ook klinkt; dit is ons leven op dit moment. En je kan niet verwachten dat elke dag geweldig is en elke plek overdreven mooi of speciaal is. Hierdoor hadden we wat moeite om echt in het moment te leven, te genieten van de plekken en te zien hoe bijzonder het was (is) om zo te reizen.

Toen we ongeveer halverwege de kust waren (bij Peninsula Valdés), kregen we verschrikkelijk nieuws. Rob zijn oma had een herseninfarct gekregen en moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Ook al wisten we dat zoiets kon gebeuren, het nieuws trof ons hard. We bleven reizen en dingen zien, omdat we niet de hele dag wilden zitten en huilen, maar het werd nóg moeilijker om ervan te genieten. Na een week stierf ze op 93-jarige leeftijd. En hoewel het mijn oma op geen enkele manier had geholpen als we terug zouden zijn gegaan, was het moeilijk om zo ver weg te zijn. Je familie niet kunnen knuffelen; erover praten met onze beste vrienden; het comfort van ons huis hebben. Het voelde erg crue om de begrafenis te volgen via de laptop in onze auto via de wifi van een tankstation in een klein stadje. Mijn oma werd 93 jaar, relatief gezond en met een stel hersens om jaloers op te zijn. Het was verbazingwekkend hoe geïnteresseerd ze was in iedereen die om haar heen stonden (en dat waren er veel!). Ze las bijvoorbeeld al deze blogs en we konden met haar chatten via WhatsApp. En ze was altijd even verbaasd en lovend over alle mooie natuur die we zagen en over hoe mooi de hele schepping is! Zo'n oma is iets om zo dankbaar voor te zijn!

Maar van de travel blues afkomen is niet zo eenvoudig, zeker niet na dit alles. We gingen verder naar het noorden en reden naar een plek waar de laatste tijd veel regen was gevallen. Er waren veel plassen op de weg en sommige waren erg diep. Pas de volgende dag merkten we dat we ons kenteken aan de voorkant kwijt waren! Desastreus als je landsgrenzen over wilt of veel (corrupte) politie tegen komt! We probeerden de kentekenplaat terug te vinden en spraken met veel locals in de hoop dat ze contact met ons zouden opnemen als zij of een kennis de plaat zouden vinden. We kwamen nog veel meer mensen tegen die hun kentekenplaat kwijt waren, en we zagen er meerdere aan de brug hangen. Niet de onze helaas. We hebben geprobeerd alle plassen op de 5 km lange weg te doorzoeken met onze blote voeten, maar vonden alleen een Argentijnse kenteken. Andere mensen zochten wat plassen en riepen soms enthousiast dat ze er een hadden gevonden, maar nooit een Chileense. Het gezicht van zoekende mensen, passerende auto's, meestal zonder kentekenplaat aan de voorkant, was best wel hilarisch, was het niet voor alle problemen die dit zou veroorzaken voor de rest van onze reis. We vertrokken na drie dagen, maar niet nadat we een politierapport hadden voor de verloren kentekenplaat.

We gingen door naar Buenos Aires, de hoofdstad van Argentinië. Daar verbleven we 2 weken in een hotel en in die tijd hebben we een intensieve Spaans cursus gevolgd. We hebben ook veel andere dingen kunnen regelen, zoals het updaten van onze website en de webshop. Daarnaast zijn we naar het Chileense consulaat gegaan om het politierapport te legaliseren, het bedrijf in Chili te machtigen om alle dingen in Chili te regelen enz. Na een week in Buenos Aires kregen we nieuws van vrienden in Buenos Aires (die hebben we ontmoet toen we hen hielpen met hun auto die vast zat in de modder een paar weken ervoor). Ze hadden een bericht op veel Facebook-groepen hadden geplaatst. En raad eens? Iemand heeft onze kentekenplaat gevonden en een andere vriend zover gekregen om het helemaal (300 km) naar Buenos Aires te brengen! Wonderen zijn de wereld nog niet uit! :)

Soms is tijd het enige wat nodig is om van de travel blues af te komen denk ik. Na twee weken in de stad te zijn geweest, hebben we veel zin in om weer in de natuur te zijn, nieuwe vogelsoorten en rare zoogdieren te zoeken en nieuwe foto's te maken. Let's travel!

We horen graag van je! Laat ons weten of je ooit de travel blues hebt gehad en/of wat je beste oplossing ertegen is of zou zijn :)