It's a Wild Life! - Four Different Stories

Wat is er gebeurd in Ecuador en Peru sinds onze laatste blog? Het is tijd voor een blog met vier totaal verschillende verhalen. Soms voelt het alsof we een heleboel verschillende vogels en zoogdieren opsommen die we tegenkomen. Daarom geven we in deze blog een uitgebreider verhaal over een avond, middag of ochtend in ons ‘normale’ dagelijkse leven. Veel plezier met lezen :)

Onbeperkt empanadas?

In Peru is er een plaats genaamd ‘La Plataforma’. Het is een afgelegen plek hoog in de bergen, waar je een aantal echt coole vogelsoorten kunt observeren, zoals de zeer zeldzame en endemische Scarlet-banded Barbet. We hadden gelezen dat de weg naar dit dorp ongelooflijk moeilijk en super modderig is. De lokale bevolking kon alleen met speciaal aangepaste 4x4’s naar boven om deze stad te bereiken. Die auto’s staan hoog op hun wielen en zijn extra krachtig om door een dikke laag modder op de weg te komen. Vroeger huurden toeristen die 4WD-jeeps om naar deze afgelegen plek te komen. Toen Rob deze plek thuis voorbereidde, dachten we dat we veel geld zouden uitgeven om zo’n auto te huren, in een hotel te verblijven en te eten in lokale ‘restaurants’ in het dorp. Maar vorig jaar hoorden we dat er iemand met een motortaxi (tuktuk) naar boven ging. We hoopten echt dat we met onze 2WD Forrest konden gaan. En raad eens: dat hebben we gedaan! De weg was net als veel andere wegen die we in Zuid-Amerika reden en niet eens de moeilijkste.

Het weekend dat we aankwamen, was er een jaarlijks voetbalevenement. De hele stad was één groot feest waarbij veel mensen uit de omgeving bij elkaar kwamen. We waren blij dat we niet in het plaatselijke hotel hoefden te slapen, want de muziek stond extreem luid en de muziekspeakers stonden in de lokale bar naast het enige hotel. De hoteleigenaar was tevens vogelgids. Daarom vroegen we hem of hij de volgende ochtend om 6.00 uur bij ons wilde komen. We spraken een ontmoetingspunt af in de buurt van onze wildkampeerplek. Iets verder weg van de stad. Als echte Nederlanders stonden we om 6.00 uur klaar, maar geen gids. Toen hij niet kwam opdagen, reden we naar zijn hotel, maar vonden het gesloten. Flink kloppen hielp niet, maar gelukkig kwam er een dronken vriend van hem uit de naastgelegen pub, die nog steeds even luide muziek speelde als de avond ervoor, wild gebarend naar ons dat we moesten blijven zitten en hij zou alles regelen. De vriend ging naar binnen en tilde onze gids uit zijn bed, klaar om te vogelen. Omdat we maar 2 zitplaatsen in onze auto hebben, zei de gids dat hij op de motor zou gaan. Maar deze ochtend vertelde hij ons dat hij niet kon motorrijden. We waren verrast, want zelfs heel jonge meisjes en jongens rijden hier in Zuid-Amerika op die motorfietsen. Dus gingen de gids en de dronken vriend door het dorp. De dronkaard maakte andere mensen wakker door te schreeuwen, en op deze manier tilden we een andere local uit zijn bed om onze gids een ritje te geven naar het bos om eindelijk te beginnen met vogelen. Gelukkig was het vogelen geweldig en zagen we veel coole soorten, waaronder de zeldzame Barbet! Vanwege het evenement was er veel streetfood. En één vrouw maakte echt heerlijke empanadas met kaas voor 1 soles (€ 0,25). De eerste avond kochten we 15 empanadas. De volgende ochtend bestelden we 25 empanadas voor die avond. En de laatste dag bestelden we opnieuw 25 empanadas, maar toen ik ze kwam ophalen keek de vrouw verdrietig. Ze zei dat ze geen empanadas kon maken, omdat we zoveel empanadas hadden gekocht dat alle kaas in de stad uitverkocht was. Haha oeps!

Hoewel we bij La Plataforma geweldige soorten hebben gezien, is het tempo van de ontbossing deprimerend als we naar La Plataforma rijden. We hebben tijdens onze reis nogal wat landbouwvelden gezien waar ooit bos heeft gestaan, maar dit was één van de eerste plaatsen waar het bewijs van zeer recente grootschalige ontbossing duidelijk zichtbaar was. Overal lagen bomen, verbrande velden enz., allemaal om plaats te maken voor een monocultuur van maïs als veevoer voor onze vleesconsumptie. Rob heeft ook even de tijd genomen om dit deel van Zuid-Amerika te fotograferen. Hopelijk kunnen deze foto's het bewustzijn vergroten en helpen deze bossen met al het overvloedige wild daar te beschermen.

Deelnemen aan de Olympische Spelen

Als er één apensoort de moeilijkste, zwaarste en ruigste was die we tot nu toe tijdens onze wereldreis konden vinden, dan was het zeker de Yellow-tailed Woolly Monkey in Peru. Afgelopen december hebben we al vier dagen geprobeerd dit aapje te vinden. We namen een motortaxi – tuktuk – gedurende 30 minuten over een hobbelige weg om bij het begin te komen van een pad dat ons 2 uur zou kosten om in het juiste gebied te komen. Best oké zou je denken, als het pad maar grind en vlak was. Helaas ging het op en neer, af en toe erg steil en dan moesten we af en toe op handen en voeten kruipen om de gladde hellingen op te komen. Het vee dat hetzelfde pad gebruikt, verbetert het ook niet, omdat ze met hun hoeven diepe modderpoelen maken, waardoor een patroon ontstaat van kleine gladde heuvels afgewisseld met modderpoelen. De lokale bevolking gebruikte glad hout om ‘bruggen met één balk’ te maken om modderige plassen over te steken. We hadden het gevoel dat we aan de Olympische Spelen hadden deelgenomen, terwijl we ons evenwicht op die bruggen hielden. Na deze wandeling bereikten we de meest eenvoudige houten hut waar we onze tijd zouden doorbrengen. Deze hut heeft 4 stapelbedden, een droptoilet en wat vuile potten en pannen om op een vuur te koken. Ja, back to the basics. Gelukkig kon Rob een vuurtje maken om ons warm te houden en een kopje thee te zetten. Ondertussen zocht de gids naar de apen en zou ons ophalen als hij ze gevonden had. Water moest met een jerrycan van 20 liter worden gehaald beneden bij de rivier, die wederom via een zeer steil modderig pad werd bereikt. Tijdens die 4 dagen in december 2022 gingen we met onze gids het bos in om op zoek te gaan naar de Woolly Monkeys. De gids was 50 maar minstens twee keer zo snel op deze kleine bergpaden op de steile hellingen van het bos. Ondanks onze inspanningen hebben we geen apen gezien. We hadden echt geen zin om nog een keer de wandeling te doen, in de eenvoudige hut te slapen en weer de glibberige paden te beklimmen, maar we waren vastbesloten om die apen te vinden.

Daarom hebben we besloten om dit jaar in juli weer terug te komen. Dit keer waren er ook twee studenten aanwezig. Daardoor waren de paden wat schoner en hadden we ook leuk gezelschap. De eerste middag bleven we in de hut en praatten over hun studie en onze reis, terwijl de gidsen op zoek gingen naar de apen. Ze zeiden dat de apen de middag ervoor naar de hut waren gekomen; als we maar zoveel geluk hadden! Toen de gidsen terugkwamen, hadden ze de apen vlak voor donker gehoord, dus ze wisten waar ze de volgende ochtend moesten beginnen met zoeken. We besloten om 5.00 uur te gaan lopen om op tijd op de plek te zijn, voordat de apen wakker zouden worden en weer in beweging zouden komen. Met nauwelijks slaap, door de harde matrassen en veel mensen in de hut, gingen we in de vroege donkere ochtend met drie gidsen de berg op. We probeerden zo snel mogelijk te zijn, door beekjes, onder omgevallen bomen en over gladde hellingen. Rond 06.00 uur hoorden we een geluid, maar later bleken dit de gewone Marañon White-fronted Capuchin Monkey te zijn. De gidsen gingen weer uit elkaar en terwijl wij overal heen en weer renden; achter onze onervaren gidsen die helemaal geen plan leken te hebben, hoorden we weer de Woolly Monkeys. Op de uitkijk zeiden de gidsen dat ze hen hadden gezien, maar behalve dat ze geen verrekijker of iets anders hadden, wezen ze alleen maar naar een verre heuvel en zeiden in het Spaans: “in die groene boom op de heuvel.” Gelukkig hadden we een laserpointer bij ons en daarmee wezen ze ergens heen, maar alle zwarte vlekken die we zagen waren bosjes vegetatie als we inzoomden op de camera. Toen schreeuwde de gids die zich afsplitste, Wilder, van ver. Veel ‘WHOOOOE’-geluiden later was het duidelijk waar hij was en zijn we gaan racen, want dat was het teken dat hij een groep had gevonden. Het duurde eeuwen voordat we ons een weg baanden door de vegetatie op een zeer steile helling, op en neer. Elke keer dat Wilder een schreeuw gaf, leek het afkomstig te zijn van een dubbele afstand die we zojuist hadden beklommen sinds de laatste schreeuw. Uiteindelijk konden onze benen ons nauwelijks verder brengen en ondanks dat we wisten dat de Monkeys dichtbij waren, hadden we nauwelijks nog energie over om verder te gaan. Gelukkig bleven de Yellow-tailed Woolly Monkeys een tijdje in hetzelfde gebied en konden we ze na 3 uur rennen door de bergen inhalen. Rob was zo uitgeput, dat hij niet eens zijn camera kon pakken. Maar toen Romy zei dat ze een bewijsfoto zou maken, omdat we heel graag een foto wilden van die gekke apen, vond Rob zijn energie terug en zei: 'Laten we er een betere foto van maken!'

We kregen een geweldig uitzicht op een grote groep, met volwassen mannen, vrouwen, jongeren en baby's! Een geweldige ervaring en tegelijkertijd: een grote opluchting omdat we niet al het klimmen opnieuw hoefden te doen. Nadat de Monkeys naar de andere kant van de berg waren vertrokken, gingen we recht de berg af voor wat een eindeloze afdaling leek op een helling van 50-60 graden. Na twee uur bereikten we eindelijk de hut, namen wat rust en aten ons ontbijt, voordat we de twee uur durende wandeling terug maakten. Uiteindelijk voelde het alsof we de Olympische Spelen hadden gewonnen door dit ongelooflijke zoogdier te zien.

Poor Man’s Galapagos

Juli is een goed moment om walvissen te spotten in Ecuador. We hebben de Galapagoseilanden overgeslagen vanwege budget en tijdgebrek. Maar er is een eiland, genaamd Isla de la Plata (ook wel ‘Poor Man’s Galapagos’ genoemd) vlakbij de kust waar enkele vogelsoorten leven, zoals de Blue-footed Booby. Romy wilde deze vogel heel graag zien en Rob houdt erg van 'boobies'; we vonden het geweldig om deze gek uitziende vogels met hun echt blauwe voeten te zien. Op het eiland hebben we een wandelpad gelopen en konden we ze van heel dichtbij zien. Ook zagen we nog een aantal leuke andere zeevogels en zeeleeuwen. Hoewel we velen van hen al meerdere keren hebben gezien, wordt het nooit saai om ze nog eens te zien! Na de wandeling zijn we het water in gesprongen om te snorkelen. We zagen een aantal coole vissen en een groene schildpad. Een leuke afwisseling, want wij houden ook van dat soort natuur naast alle vogels en zoogdieren :) Op weg naar het eiland namen ze de tijd om walvissen te observeren. Het was een geweldige ervaring om bultruggen dichtbij onze boot te zien springen. Wat een ongelooflijke wezens!

Een slapeloze nacht

Net toen we richting het zuiden van Ecuador wilden rijden kregen we bericht van een vogelaar aan wie we een lodge ‘Mashpi’ in het noorden van Ecuador hadden aanbevolen. Het bericht bevatte een foto en de vraag: “Vanochtend waargenomen. Ik kan niet vinden wat het is, weet jij het?" Rob opende de foto en hoewel wazig was het duidelijk een Pacarana!

Voor degenen die het niet weten: deze soort is behoorlijk raadselachtig en ongrijpbaar en wordt zelden in het wild gezien. Na wat meer info ingewonnen te hebben, hebben we de auto omgedraaid en 2 uur later waren we weer terug bij Mashpi. We kregen de update dat ze 's ochtends op de hoofdweg richting een Antpitta liepen en om 05.47 uur de Pacarana nonchalant op de weg tegenkwamen. De Pacarana had geen last van de zaklamp. Hij liep langs de weg en ging weer zitten, terwijl hij dit een paar keer deed voordat hij rond 05.51 uur een steile helling opging. Omdat dit zeldzame zoogdier een nachtdier is en de helling behoorlijk steil was, dachten we dat de Pacarana daar een soort hol zou hebben en dat hij daar die avond misschien weer zou verschijnen. Dus net na 18.00 uur hebben we ons op een paar stoelen op 100 meter afstand gevestigd en gingen we scannen met de warmtebeeldcamera. Het begon te regenen, dus kropen we onder de parasols, in de hoop dat de regen zou stoppen. Romy liep over de weg de hoek om, om er zeker van te zijn dat de Pacarana niet op een andere plek van de helling zou komen. We hadden afgesproken dat ze 2 keer met haar groene laser zou flitsen als ze iets zou zien. Nadat Romy een paar keer was gaan wandelen, zag Rob 2 flitsen en rende erheen. We zagen een Central American Woolly Opossum. We konden goede foto's maken en gingen terug naar onze stoelen. Na 2 uur was de regen gestopt en druppelde het nog steeds na uit de bomen. Na ruim 3 uur liep Romy voor de zoveelste keer de weg op. Rob selecteerde de Opossum-foto's in de kijker van de camera en was daarom nachtblind. Dan flitsen er plotseling laserflitsen, niet twee, maar een continue stroom. Flits-flits-flits-flits. Halfverblinde Rob stond op, begon te rennen, rende terug om de zaklamp uit de stoel te halen, greep verwoed rond in het donker om hem te vinden, gedurende wat een eeuwigheid leek, terwijl achter Rob laserflitsen bleven afgaan. Flits! Flits! Flits! Rob deed de zaklamp aan en rende zo snel als hij kon, sneller en sneller. FlitsFlitsFlits! Het knipperen bleef doorgaan. Rob kwam eindelijk bij Romy en vroeg haar: “Waar ?! Waar?!". Haar antwoord was: “Je staat er vlak naast!”. Rob keek naar rechts en daar stond hij, een echte Pacarana, op minder dan een meter van hem!!! Blijkbaar was hij binnen de 2 minuten op de weg terechtgekomen. Romy was de plek gepasseerd en draaide zich om. De Pacarana was aan de andere kant van de weg gekomen en liep naar Rob toe die in de stoel zat, maar Rob die naar die plek stormde, had ervoor gezorgd dat hij terug naar de kant van de weg was gegaan. De Pacarana, een groot mannetje met een donkere kop, ging weer naar de geul naast de weg. Alleen omdat we wisten dat het daar was, konden we nog wat kleine oogglans en hitte in de warmtebeeldcamera waarnemen, anders waren we er zo langs gelopen. We hebben even gewacht en hij kwam weer de weg op, wat mooie foto's opleverde. Hij liep eigenlijk recht op Rob af die op de grond lag. Hij ging heen en weer over de weg, wat geweldige uitzichten op dit geweldig uitziende, langzaam bewegende en vreemd lopende knaagdier (na de Capibara's) mogelijk maakte. Na een tijdje liep hij de zeer steile helling af, in een kleine geul die vaker door wilde dieren lijkt te worden gebruikt.

Verheugd liepen we terug en spotten bij de lodge een Northern Black-eared Opossum. We gingen rond 22.30 uur naar bed, maar konden pas om 01.00 uur slapen vanwege de adrenaline. De wekker werd weer om 04.00 uur gezet en we wachtten op dezelfde plek of hij nog een keer de weg zou oversteken om terug te gaan naar het vermoedelijke hol. Dat gebeurde niet, maar we waren nog steeds onder de indruk van deze geweldige ontmoeting!