Zoals je al weet zijn we natuurliefhebbers, maar dat betekent niet dat we niet van cultuur houden. De manier waarop we reizen om dieren in het wild te zoeken, brengt ons op de meest afgelegen plekken. Op zulke plekken ontmoeten we veel mensen die waarschijnlijk nog nooit een blanke in hun leven hebben gezien, omdat ze in meer afgelegen dorpen wonen en niet ver van hun geboorteplaats komen. Kinderen staren ons aan als we langslopen. Volwassenen staren ons eerst zonder schaamte aan, en als we ze in het Spaans begroeten beginnen ze ons complimentjes te geven over onze mooie blauwe ogen. Als we niet zelf koken, eten we in restaurants waar de lokale bevolking ook eet. Op die manier zien we dus veel van de echte cultuur in een land. Maar voor de mensen die geloven dat cultuur in musea en archeologische vindplaatsen te vinden is: we hebben ook Machu Picchu bezocht (en ondertussen een paar vogelsoorten aan ons lijstje toegevoegd ;)) en natuurlijk meer geleerd over de Incacultuur. Wat een mooie plek! We hadden echt geluk dat we last minute tickets konden bemachtigen en dat het een droge en bewolkte dag was. Romy kwam zelfs een oude collega van haar tegen bij de ingang van Machu Picchu. Wat een toeval! We hebben ook Caral bezocht: een andere archeologische plek in Peru. Caral is de plaats van de oudst bekende georganiseerde beschaving in Zuid-Amerika. En alsof dat nog niet genoeg cultuur voor je is; we hebben ook een mummiemuseum bezocht in Leymebamba (ja, we moesten ook wat tijd doden voordat we voor het museum op zoek konden gaan naar een uil).
De mensen in Peru zijn erg vriendelijk. Toen we op zoek waren naar een bijzondere endemische vogel, de Purple-backed Sunbeam, ontmoetten we een man die werkte voor de organisatie die deze kolibriesoort beschermt. Hij nodigde ons uit bij hem thuis en samen met zijn vrouw en zus hebben we een maaltijd bereid. Maar onze maaltijd leefde nog. In deze regio van Peru vinden de mensen Cuy (een cavia) de lekkerste maaltijd ter wereld. Er liepen zo'n 30 cavia's op de keukenvloer. Één keer per maand doden ze er twee of drie om met hun gezin te eten. Zodra ze hoorden dat Romy nog nooit Cuy had gegeten, nodigden ze ons uit om samen deze maaltijd te delen. Rob moest in de keuken een cavia vangen en twee uur later zaten we aan tafel ons eten op te eten. Eerlijk gezegd was het niet onze favoriet. Het heeft veel botten en weinig vlees, maar het was heel interessant om dit hele bereidingsproces te zien (en we geloven dat het goed is om te zien waar vlees vandaan komt). En we waren onder de indruk van hun gastvrijheid.
