It's a Wild Life! – Culture and Endemic birds

Zoals je al weet zijn we natuurliefhebbers, maar dat betekent niet dat we niet van cultuur houden. De manier waarop we reizen om dieren in het wild te zoeken, brengt ons op de meest afgelegen plekken. Op zulke plekken ontmoeten we veel mensen die waarschijnlijk nog nooit een blanke in hun leven hebben gezien, omdat ze in meer afgelegen dorpen wonen en niet ver van hun geboorteplaats komen. Kinderen staren ons aan als we langslopen. Volwassenen staren ons eerst zonder schaamte aan, en als we ze in het Spaans begroeten beginnen ze ons complimentjes te geven over onze mooie blauwe ogen. Als we niet zelf koken, eten we in restaurants waar de lokale bevolking ook eet. Op die manier zien we dus veel van de echte cultuur in een land. Maar voor de mensen die geloven dat cultuur in musea en archeologische vindplaatsen te vinden is: we hebben ook Machu Picchu bezocht (en ondertussen een paar vogelsoorten aan ons lijstje toegevoegd ;)) en natuurlijk meer geleerd over de Incacultuur. Wat een mooie plek! We hadden echt geluk dat we last minute tickets konden bemachtigen en dat het een droge en bewolkte dag was. Romy kwam zelfs een oude collega van haar tegen bij de ingang van Machu Picchu. Wat een toeval! We hebben ook Caral bezocht: een andere archeologische plek in Peru. Caral is de plaats van de oudst bekende georganiseerde beschaving in Zuid-Amerika. En alsof dat nog niet genoeg cultuur voor je is; we hebben ook een mummiemuseum bezocht in Leymebamba (ja, we moesten ook wat tijd doden voordat we voor het museum op zoek konden gaan naar een uil).

De mensen in Peru zijn erg vriendelijk. Toen we op zoek waren naar een bijzondere endemische vogel, de Purple-backed Sunbeam, ontmoetten we een man die werkte voor de organisatie die deze kolibriesoort beschermt. Hij nodigde ons uit bij hem thuis en samen met zijn vrouw en zus hebben we een maaltijd bereid. Maar onze maaltijd leefde nog. In deze regio van Peru vinden de mensen Cuy (een cavia) de lekkerste maaltijd ter wereld. Er liepen zo'n 30 cavia's op de keukenvloer. Één keer per maand doden ze er twee of drie om met hun gezin te eten. Zodra ze hoorden dat Romy nog nooit Cuy had gegeten, nodigden ze ons uit om samen deze maaltijd te delen. Rob moest in de keuken een cavia vangen en twee uur later zaten we aan tafel ons eten op te eten. Eerlijk gezegd was het niet onze favoriet. Het heeft veel botten en weinig vlees, maar het was heel interessant om dit hele bereidingsproces te zien (en we geloven dat het goed is om te zien waar vlees vandaan komt). En we waren onder de indruk van hun gastvrijheid.

Na een paar weken fulltime te hebben gereisd, hebben we wat tijd nodig om te ontspannen. En de beste plek voor ons is in steden zonder afleiding van de natuur ;). In Lima kende Rob een lief gezin van zijn reizen door Zuid-Amerika in 2015. Ze waren blij dat we hen wilden bezoeken en gaven ons een kamer om zoveel tijd te nemen om te ontspannen als we wilden. Ze hielpen ons met het regelen van ons vierde Covid-vaccin en verwenden ons elke dag met geweldige koffie en ontbijt. Het voelde als thuis. Ze zorgden zo goed voor ons en we genoten van elkaars gezelschap. Natuurlijk zijn we naar een kaasfonduerestaurant geweest en op onze laatste ochtend in Lima hebben we de dierentuin bezocht. De dierentuin had een aantal geweldige soorten (zoals Margay, Pampas Cat en Spectacled Bear) die we wilden zien om ons voor te bereiden op wanneer we ze in het wild zouden gaan zoeken :) Na deze week waren we helemaal klaar om het volgende deel van Peru af te reizen.

We gaan twee keer door Peru reizen. Deze eerste keer lag onze focus op het vogelen van de hogere berghoogten en de valleien ertussen. Peru heeft veel endemische vogels die in verschillende valleien leven, omringd door hoge bergen. We sliepen dus heel wat nachten in onze auto boven de 4000m hoogte. Slechts één keer hebben we in Peru in onze daktent geslapen. Het was erg leuk om tijd te hebben om deze meer afgelegen locaties te verkennen en vogels te zien die tijdens een vakantie moeilijker te vinden zijn, omdat het te veel tijd kost. We hadden soms maar een paar vogeldoelen, wat het ontspannend maakte onder de omstandigheden op grote hoogte. Als we elke dag uren lopen, zou je denken dat we fitte mensen zijn, maar als we op die hoogte lopen, hebben we moeite om op adem te komen. Maar zelfs als we niet lopen, zouden we buiten adem zijn, want het uitzicht op de bergen was adembenemend :)

De meest afgelegen locatie die we bezochten was de vallei van Utcubamba. Rob vond informatie over de endemische Yellow-browed Toucanet. In 1979 vond een expeditie plaats in deze vallei. Destijds gingen ze te paard naar deze vallei en deden daar wekenlang onderzoek onder extreme omstandigheden zoals veel regenval en hun weg zoeken door dichte begroeiing enz. Na deze expeditie gingen geen vogelaars, voor zover wij weten, weer op zoek in dit gebied. ‘Uitdaging geaccepteerd’, zeiden we! Rob vond in dat gebied iets dat op een weg leek op Google Maps en we vroegen rond of het gebied veilig was om naar toe te gaan (de regio was het territorium geweest van de guerrillagroep 'the Shining Path'). De weg was smal en een hoge clearance was noodzakelijk. We zijn 5 dagen in dit gebied gebleven en hebben op verschillende hoogtes gevogeld, omdat er verschillende vogels op verschillende hoogtes leven. Hoewel we veel leuke soorten hebben gezien, hebben we helaas de Yellow-browed Toucanet niet gezien. Maar gedurende de twee maanden dat we in Peru zijn, zijn we erin geslaagd om ongeveer 90 endemische vogelsoorten te zien van de 120 in totaal in Peru. Dus bij ons volgende bezoek aan Peru hopen we de overgeblevenen te vinden ;) Maar eerst: Ecuador, Colombia en opnieuw Ecuador!:)