Na het vlakke en hete Chaco-gebied van Paraguay keken we uit naar Bolivia; een land met veel vogels en prachtige berglandschappen. Onze eerste stop was Santa Cruz. Na bijna 35.000 km van Santiago (Chili) naar Santa Cruz (Bolivia), was het tijd voor nieuwe banden voor Forrest. We hebben in Asúncion al geprobeerd om nieuwe banden te regelen, maar dat viel niet mee. Gelukkig waren er in Santa Cruz meerdere bandenmarkten met verschillende winkels met alle merken en maten. Dus in slechts 1,5 uur vonden we onze nieuwe banden en installeerden ze de banden onder onze auto. Klaar voor nog vele kilometers in onze geweldige auto.
Zoals je al weet, houden we niet zo van steden. Maar steden hebben een groot voordeel; soms kunnen we dingen vinden die we missen. Thuis houden we enorm van een goede kaasfondue, maar dat is niet eenvoudig te maken in onze autokeuken. Bovendien heeft onze auto niet die romantische setting voor een kaasfondue. In Santa Cruz was een Zwitsers restaurant. Dus na het regelen van onze banden gingen we voor een kaasfondue lunch. Ja, je leest het goed; lunchen inderdaad. In Bolivia is het dé belangrijkste maaltijd. Bolivianen eten graag 's middags een zware warme maaltijd en een klein diner voor het slapengaan. Soms is alleen thee het avondeten. In het hele land bieden ze ‘almuerzo completo’ aan voor slechts een paar euro. Eerst krijg je een soep en dan een hoofdgerecht. Voor ons de perfecte oplossing, want tijdens de lunch is het toch te warm om te vogelen. En na zonsondergang wordt het echt koud in de bergen, dus dan willen we niet buiten koken :)
We maakten nog een stop in Santa Cruz om ons Boliviaanse vogelboek op te halen. In Bolivia verkopen ze alleen de Spaanse versie. Alleen buiten Bolivia kan je de Engelse versie van het vogelboek bestellen. Gelukkig ging een collega van goede vrienden van ons op vakantie naar Bolivia en was zo vriendelijk om het boek van Nederland naar Santa Cruz te brengen. Echt heel fijn! Omdat vogels kijken zonder vogelboek het veel moeilijker maakt om alle vogels te identificeren.
Na een maand door Bolivia gereisd te hebben, vinden we brandstof krijgen een van de meest opmerkelijke dingen. De overheid subsidieert de brandstof. Al meer dan tien jaar is de brandstofprijs overal hetzelfde. In elk tankstation, in elke stad in het hele land is de prijs hetzelfde; ongeveer € 0,54/l benzine. Dat klinkt geweldig, maar deze lage prijs is alleen voor de lokale bevolking. Toeristen met een buitenlands kenteken of lokale mensen zonder kenteken (veel illegale auto's hier), moeten de ongesubsidieerde prijs betalen, die ongeveer het dubbele is. Het kost veel papierwerk om gas te geven aan buitenlanders, en vanwege camera's zijn ze bang om gepakt te worden als ze de lokale prijs aan buitenlanders geven. Veel tankstations willen dit extra werk dan ook niet doen en weigeren regelmatig brandstof te geven aan buitenlanders. De enige manier om voor de lokale prijs aan brandstof te komen, is door je auto om de hoek van het tankstation te parkeren. Loop daarna met je 20 liter jerrycan naar het tankstation. Geef een willekeurig zescijferig ID-nummer, vul de jerrycan en loop terug naar de auto om hem te vullen. Met onze 80L-tank moeten we deze actie 3 tot 4 keer herhalen om onze tank volledig te vullen. Dus zo krijgen we onze brandstof voor de lokale prijs. Het is zo'n grappig gezicht als je iedereen zijn tank met zijn eigen jerrycan ziet vullen om de hoek van het tankstation, de meesten van hen minstens 5-10% morsen naast hun auto ... zeer veilig!
Terwijl wij aan de kant van een vogelweg de lunch aan het klaarmaken waren, kwam er een auto voorbij. De auto stopte en een gepensioneerd Nederlands echtpaar kwam naar buiten voor een praatje. Rob had al contact met hen gehad voor onze wereldreis, want deze twee zijn de meest ervaren vogelaars in Bolivia. Ze wonen al tien jaar in Bolivia en hebben als doel om 1300+ vogelsoorten in het land te zien. Deze eerste ontmoeting was het begin van tien leuke dagen samen reizen. En wat is een betere regio om samen te vogelen dan de regio die volgens de Nederlandse overheid als rode zone is aangegeven (reisverbod-regio); de cocaïneproducerende regio van Bolivia. In deze regio tolereert de Boliviaanse overheid dat de lokale bevolking cocabomen plant. Zelfs in nationale parken worden enorme stukken bomen gekapt voor deze cocaplantages. Naast hun kleine huisjes worden grote vlakke stukken met kiezelstenen gebruikt om de cocabladeren in de zon te drogen. Na het drogen gebruiken ze benzine om de cocaïne uit de bladeren te halen. Benzine raakt vaak op bij tankstations, omdat de lokale bevolking een dagtaak heeft om hun autotank met brandstof te vullen, naar de fabriek te brengen en de brandstof weer uit hun auto te pompen. Om de cocaïne-export een halt toe te roepen, eist de regering van de VS een controlepost uit deze regio. Het controlepunt is er, maar ze controleren alleen inkomende auto's, niet de auto's die vertrekken. En zo trekt de (basis voor) cocaïne door het land. In deze regio zagen we zelfs een bord dat de Europese Unie een hangbrug subsidieerde om meer toegankelijkheid te creëren naar een Nationaal Park (waar de lokale bevolking hun cocaboerderijen heeft…). Europees geld goed besteed…!
Natuurlijk was de cocaïne niet de reden om dit gebied te vogelen. Veel nieuwe vogelsoorten leven op verschillende hoogten in de bergen. Dus onze dagen waren gevuld met zoeken naar deze vogels, de bergen op en neer. Meestal dachten we dat wij de oudjes waren, omdat onze nieuwe Nederlandse vrienden op 3000 meter hoogte veel sneller liepen dan wij. Normaal gaan we rond 10.00 uur een koffiepauze nemen om wat nieuwe energie op te doen, maar dit stel was niet te stoppen. Ze zochten van 's morgens vroeg (05.30… wij werden minstens een uur later wakker) tot zeker 12.00 uur om enkele van de laatste vijftien soorten te zoeken om hun doel te bereiken; 1300 vogelsoorten in Bolivia. Daarna was het tijd voor de lunch en na de lunch liepen we weer tot het donker was, en daarna hadden ze nog energie om uilen te zoeken. Vogels kijken houdt je jong, zij zijn het levende bewijs. In deze tien dagen hebben we samen veel vogels kunnen zien, veel geleerd over het land en we hebben er erg van genoten.
Na deze dagen gingen we weer onze eigen weg, weg van de cocaïneregio. We besloten om 3 dagen door te brengen op Cerro Turani in de buurt van Cochabamba. Op deze berg waren de endemische Cochabamba Mountain Finch en de Wedge-tailed Hillstar onze belangrijkste doelen, maar we hebben ook veel andere vogels kunnen zien. We vonden een 'fijne' (veel vuilnis overal) open ruimte om de drie nachten te kamperen. Na tien maanden reizen zijn we altijd blij als het koud genoeg is om in de auto te slapen en als onze auto een beetje beschut van de weg staat geparkeerd. Onze eisen zijn niet meer zo hoog ;). Hoewel er veel verkeer op de weg was, sliepen we als rozen. De laatste nacht besloten we een klein rondje te lopen op zoek naar zoogdieren. We waren aan het zoeken met onze grote zaklampen toen plotseling een auto en twee motoren naast ons stopten. Binnen een paar seconden waren we omsingeld door zes zwaarbewapende politiemannen die op drugspatrouille waren.- ‘Wat doen jullie hier?’ vroegen de politieagenten. - ‘Zoeken naar zoogdieren meneer.' Herinner je de Braziliaanse politiemannen die ons tegenhielden? Deze politieagenten keken nog verbaasder. - ‘Waar komen jullie vandaan?’ vroeg hij. - ‘Nederland meneer’ - ‘Roken jullie?’ - ‘Nee meneer’ - ‘Maar jullie komen uit Nederland?’ - ‘Ja meneer’ - ‘En jullie roken niet?’ Ons verhaal klonk niet goed. Toen vroeg hij waar onze auto was. Ze zagen het niet omdat het een beetje verborgen was van de weg. We liepen naar onze auto en hij zag het Chileense kenteken. - ‘Waar is jullie Chileense vriend’We legden de politieagent uit dat we onze auto in Chili hebben gekocht en twee jaar onderweg zijn om vogels en zoogdieren te zoeken. Na een autozoektocht, een paspoortcontrole (‘hoe heet je man? Wat is zijn verjaardag?’), ‘geloofden’ ze ons verhaal en gingen weer weg. Typisch Zuid-Amerika: legale cocaïneproductie zonder politie, maar autozoektochten van toeristen 100 km verderop...
Na deze eerste maand Bolivia nemen we nu even de tijd om te relaxen in een hotel in Cochabamba. Tijd om alle foto's uit te zoeken en de rest van ons Boliviaanse avontuur te plannen. En natuurlijk zoeken naar dingen die we missen in de grote stad. Googles: “Cochabamba” & “Kaasfondue”
