It's a Wild Life! – Bedtime Stories

Head Above the Water (Zuid Chili, Chiloé Eiland, Yaldad. 8 december 2021)

Bij de baai van Yaldad zijn we op zoek gegaan naar Chileense dolfijnen. Al in de ochtend vond Rob een paar zwemmen in het kalme water. Het was mooi zonnig weer met een klein briesje. We bleven op het strand om nog meer dolfijnen te zoeken en hoopten ze nog eens te zien. 's Middags nam Rob zelfs een duik in het ijskoude water, maar geen dolfijnen meer. We besloten hier te overnachten. We zochten het getijdenschema op om te zien of we onze auto moesten verplaatsen, omdat het water uit de zee dichterbij kwam. Maar bij vloed stond de auto nog ver genoeg van het water. Geen probleem voor de volgende vloed. Er stonden wat andere auto's op het strand met wat louche mensen. Dus bedacht Rob een vluchtplan. Gewoon voor de zekerheid. In onze auto moeten we de stoelen helemaal naar voren schuiven om het bed erachter 2,10 meter te maken. Ik vroeg me af of ik achter het stuur zou passen met het bed nog uitgeklapt, voor het geval we midden in de nacht moesten wegrijden door gevaar. Rob dacht dat het geen probleem zou zijn. Bedankt voor het compliment lieverd J. Om 5.00 uur 's ochtends werd Rob wakker van kloppende geluiden op de auto. Eerst dacht hij dat er iemand op de deur klopte. Toen dacht hij: hmm het is te regelmatig. Waarom zou iemand blijven kloppen, vooral in dat constante ritme? Oh nee!! Het water!! Hij keek uit het raam en zag dat het water uit de zee bijna boven onze band uitkwam. Tijd voor ons ontsnappingsplan. Ik kroop achter het stuur en het paste. Dus reed ik ons ​​naar hoger gelegen gebieden om ons hoofd en bed boven water te houden. Welterusten!

Knock Knock Knocking on Penguins Door (Zuid Argentinië, Cabo Virgenes. 5 januari 2022)

Bij Cabo Virgenes is een enorme pinguïnkolonie. En als we enorm zeggen: het is ENORM! Op die plek leven zo'n 300.000 pinguïns. Je kunt een pad lopen tussen hun nestplaatsen, die niets meer zijn dan een gat in de grond onder een klein struikje. Toen wij er waren, waren er veel pluizige jongen op de nesten. Echt gaaf om te zien! We besloten te overnachten bij de ingang van het reservaat. We wisten niet zeker of het was toegestaan, maar omdat er niemand in de buurt was, dachten we dat het prima zou zijn voor één nacht. Om 4.30 uur 's ochtends werd Rob wakker van wat kloppende geluiden. Hij keek door het raam om te zien wie er klopte. Niemand daar! Weer het kloppen. Luid, zelfs boos klinkend. Mogen we hier niet slapen? Rob opende de deur en er liepen een paar pinguïns om de auto heen. Toen keek hij onder de auto. Daar waren nog 10 pinguïns verzameld, allemaal aan het pikken tegen de auto :D Klop klop, wie is daar?

Mothing Else Matters (Noordoost Argentinië, Urugua-í Park. 10 maart 2022)

Stortregen kwam uit de lucht terwijl we kampeerden in het regenwoud. We besloten een film te kijken in de daktent en vroeg naar bed te gaan. Pas na de film merkten we dat we gezelschap hadden. Er waren veel motten in onze tent gekomen, ook al waren alle horren dicht! We vingen ze één voor één en gooiden ze naar buiten. Toen we dachten dat we ze allemaal hadden, zagen we dat er honderden (misschien zelfs meer dan 1000) motten buiten waren, beschut onder onze regenhoes. Toen we 's ochtends wakker werden, zaten er weer meer motten binnen! Het bleek dat er nog gaten in de tent zaten waar de haken zitten. En hoewel deze bedekt zijn met losse flappen, kwamen de motten toch binnen. Mocht je nieuwsgierig zijn: we hebben ze geteld terwijl we ze naar buiten begeleidden… we hadden 72 motten in onze tent!

The 3000 Mosquitoeers (Zuid Brazilië, Volta Velha Reserve. 24 maart 2022)

In de maand maart, precies op het moment dat wij er waren, komen de muggen massaal tot leven in Volta Velha. Toen we buiten onze auto het bos in gingen, werden we al snel omringd door honderden muggen, ondanks het gebruik van sterke antimuggenmiddel. Door zware regenval moesten we wachten in het receptiegebouw, dat zoveel gaten had dat we net zo goed buiten hadden kunnen zitten. Gelukkig besloten we om onze daktent in te gaan en snel alle dingen erin te gooien zonder al te veel muggen binnen te laten. We vielen in slaap met het geluid van 1000's zoemers buiten onze gaasramen. Onze wekker stond om 06.00 uur. Maar we moeten eerlijk bekennen; we waren eigenlijk bang om naar buiten te gaan bij het zien van onze ramen ...

Boa Viagem (Zuid-Brazilië, Curitiba. 28 maart 2022)

Omdat we ‘in between places’ waren en het al laat werd, besloten we de nacht door te brengen bij een tankstation. We aten wat en zaten voorin onze auto series te kijken. Onze auto ‘Forrest’ krijgt nogal wat aandacht, aangezien ze geen Toyota 4Runners hebben in Brazilië. Vooral geen met een Chileens kenteken. Het trekt ook de aandacht van de meer louche kerels die rond deze benzinestations hangen. Dus, voor de zekerheid, ramen niet helemaal open en een veiligheidsmes naast me. Dan loopt er weer een louche kerel naar onze auto, kijkt ons aan en zegt: Boa Viagem! (Goede reis!). Beoordeel een boek niet op zijn omslag, toch? Dan loopt hij om de auto heen, leunt tegen de achterdeur en begint te plassen... Ik denk dat de omslag van dit boek toch juist was.

Do you have rooms for the whole night? (Brazilië, São Paulo, 25 april 2022)

In steden kiezen we soms een hotel in plaats van in onze auto te slapen. Het belangrijkste criterium is een veilige privé parkeerplaats voor Forrest. Verder een lekker ontbijt en een goede prijs, en we zijn verkocht. Het hotel dat we via Booking.com in São Paulo hadden geboekt voldeed aan al deze eisen. Toen we aankwamen was er geen normale ontvangst. Met onze auto moesten we een poortje passeren om het hotel binnen te komen. Bij de poort was een verduisterd raam. Zij konden ons zien, maar wij hen niet.. Op de prijslijst naast de poort stonden geen prijzen voor de hele nacht, maar voor 1, 2 of 4 uur. Toen we onze kamersleutel kregen, was de parkeerplaats voor Forrest recht onder onze kamer. Het ontbijt werd geserveerd via een schuifdeur in de muur, en behalve veel spiegels was er maar een klein raampje. Echt privé inderdaad! Oeps! Andere mensen houden ook van onze eisen, maar op een andere manier.

Who let the dogs out? (Centraal Brazilië, Alto Paraíso de Goiás, 30 mei 2022)

Een rustige plek vinden om te slapen zonder gestoord te worden in de buurt van een stad is altijd een beetje een uitdaging. Na veel landelijke zijwegen te hebben gereden, vonden we een kleine weg die naar hoog grasland ging. Daarin was een open ruimte met wat bouwmaterialen voor een huis, maar niets en niemand in de buurt: een perfecte plek voor ons! Nadat het donker werd zaten we in onze auto toen we plotseling gedempt, maar duidelijk regelmatig geklop op onze auto hoorden. "Wat was dat?!" Het klonk bijna alsof een hond met zijn staart kwispelde tegen onze auto, maar we zijn in the middle of nowhere... We openden het raam, keken goed rond met de zaklampen en zagen niets. Een kwartier later horen we een luide "OPPA!", een Braziliaanse manier om hallo te zeggen. Daar stond de eigenaar van het stuk land, met naast hem zijn hond. We weten nog steeds niet zeker waarom hij helemaal hier was, willekeurig de plaats controlerend, maar de hond had duidelijk vreemde mensen in de buurt opgemerkt. Gelukkig vond hij het nogal humoristisch en mochten we daar in the middle of (bijna) nergens overnachten.