It's a Wild Life! - A New Country
Een nieuw jaar; tijd voor een nieuw land. Ons Chileense visum liep af op 8 januari en we waren klaar voor een nieuw land. We hebben echt genoten van onze tijd in Chili en zagen geweldige natuur, zoogdieren en vogels, maar in het zuiden van Chili voelden we alsof we opgesloten zaten. We wilden naar Ushuaia, maar de grens was nog gesloten voor buitenlanders. De enige open grens in het zuiden was de Austral Border. Elke keer, als gevolg van Covid, stelde de Chileense regering de opening van meer grenzen uit en soms sloten ze plotseling de grenzen zonder enige waarschuwing. Daarom wilden we zo snel mogelijk gaan, want een andere manier om uit het zuiden te gaan was weer een boot te nemen naar het andere deel van Chili (dat al maanden volgeboekt was).
We moesten een PCR-test regelen in Punta Arenas. Er werden elke dag 150 gratis PCR-tests afgenomen en we hadden het geluk om er twee te krijgen. Ze vertelden ons dat we onze resultaten binnen 24 of 48 uur zouden krijgen. Niet het antwoord waar we op hoopten, want het was al 4 januari, maar we konden niet anders dan wachten. Dus gingen we wat vogels spotten in Punta Arenas, haalden we een hele grote hamburger om mee te nemen en genoten we van een rustige kampeerplaats in een park vlakbij de zee. De volgende dag kregen we een sms-bericht met een link naar een website. Op de website vulden we ons paspoortnummer in en konden we onze negatieve resultaten downloaden. Vijf minuten na ontvangst van het sms-bericht zaten we op de snelweg naar de grens met Argentinië.
Rond 16:15 uur kwamen we aan bij de Chileense grens en na wachten tot 17:15 uur, waren we aan de beurt. De dame aan de balie zei dat we niet konden oversteken, omdat het al te laat was voor toeristen om de Argentijnse grens over te steken. Ze zeiden dat we terug moesten naar Punta Arenas en morgen om acht uur terug moesten komen. We wilden natuurlijk geen 2,5 uur terugrijden, dus sliepen we in onze auto op de parkeerplaats een paar meter voor de grens. De volgende ochtend stonden we om 8.30 uur in de rij. Ze vertelden ons dat het te vroeg was en dat we om 9.45 uur terug moesten komen. Dus eindelijk, om 10.00 uur kregen we onze stempel en ons papierwerk voor de auto en gingen we naar de Argentijnse kant. Bij de Argentijnse grens stonden al veel mensen in de rij te wachten. We vroegen of het de juiste rij voor ons was en dat was het volgens de douane. Dus stonden we weer te wachten. Toen we aan de beurt waren, zei de man achter de balie dat we eerst naar een ander pand moesten voor onze medische keuring. Oké, laten we dan maar in die rij gaan wachten. Toen we na weer een uur wachten aan de beurt waren, gaven we onze paspoorten en vroeg hij om onze PCR-test. We lieten hem de resultaten zien en hij zei dat het niet klopte omdat ons paspoortnummer ontbrak. Hij zei dat we terug moesten naar Punta Arenas voor nog een test, omdat hij nu niet kon controleren of het onze test was, ook al stonden onze namen erop (en geloof ons, onze namen zijn hier niet gebruikelijk). We scheten zeven kleuren in onze broek. Gelukkig had ik een beetje internetverbinding en lieten we de man het sms-bericht zien. Hij zei dat we naar de website moesten om ons resultaat te laten zien. Ik vulde mijn paspoortnummer in en ineens vond hij het goed (ja, we hebben het zelf ingetypt!). Echt vreemd, maar we waren erg dankbaar. We waren al bang dat we 2,5 uur terug moesten rijden en opnieuw 24-48 uur moeten wachten op een nieuwe PCR-test enz. Nog wat papieren, controles en vragen later waren we eindelijk klaar om ons 'visum' voor de auto te halen. Eindelijk, rond 13:30 waren we klaar om te gaan. Bijna 24 uur aan de grens! Dus we waren blij dat we eindelijk op de hobbelige Argentijnse weg waren.
Comments